تکمیل یک ترانه برای یک موسیقی دلی

من میخوام شعری بر اساس اونچیزی ک تو فکرمه و بر اساس ملودی نوشته بشه ______ ببین همه اشکامو ببین دل تنهامو، دردامو ببین گوشه افتادم، حیرونم، گل بانو ---تکرار--- ببین همه اشکامو ببین هم دردامو، اخمامو ببین غریب افتادم، دل خونم گل بانو --- برای وِرس (قسمت بعدی شعر) این تو ذهنمه: می‌خوام نبودن گل‌بانو رو طوری توصیف کنین که زندگی بدون اون مثل فرو رفتن در سیاهی مطلق باشه؛ جایی که هیچ نوری نیست. اما در همین سیاهی مطلق، سایه‌ی گل‌بانو همراهمه. این خودش یه تضاده، چون تو سیاهی مطلق، سایه اصلاً نباید وجود داشته باشه، اما انگار حضورش چیزی فراتر از منطق یا واقعیته. سایه‌ی گل‌بانو، توی اون تاریکی، همدم منه و باهاش درددل می‌کنم. ولی در نهایت حتی اون سایه هم محو می‌شه، و این تاریکی رو عمیق‌تر می‌کنه. می‌خوام این تناقض غیرممکن و حس گم شدن سایه، توی شعر به زیبایی بیان بشه