ترجمه یک متن ادبی از فارسی به انگلیسی

با سلام. ترجمه یک متن کوتاه فارسی نسبتا ادبی، به زبان انگلیسی، با حفظ ماهیت ادبی آن مد نظر است. متن مورد نظر: به نام خدا می‌خواهم در مورد روستای کویری محمدآباد صحبت کنم. این روستا در فاصله 2 کیلومتری شهر ابوزیدآباد، از توابع کاشان قرار دارد. با مردمی خون‌گرم، میهمان نواز، هنردوست و دست و دلباز. آنقدر دست و دل باز که هفت فرزند خود را تقدیم دفاع از خاک کشور کرده اند. اسم این روستا نزد اهالی به مزرعه یا در گویش محلی به میرزوا معروف است.پیشینه این اسم به گذشته‌ای نه چندان دور که قناتی پر آب این منطقه را به دشت‌ها و باغ‌ها، با درخت‌های بسیار آباد کرده بود برمی‌گردد.این روزها البته به جای آن درخت‌ها دل مردم سبز است.مردان و زنان روستا در گذشته با لباس محلی رفت و آمد می‌کردند. ما امیدواریم آن سبک از پوشش مجدداً احیا شود. برای مردان شلواری بلند به نام مدام به همراه جلیقه و کلاه نمدی و همچنین برای زنان چادر و پاچین «مانتو» گُل گُلی که از طبیعت الهام گرفته بود استفاده می‌شد. راستش دلم برای پدر بزرگ ها و مادربزرگ هایم تنگ شد. این روزها نوع پوشش مردم آبادی به مردم شهر شبیه شده است. ما به گویش راژی صحبت می‌کنیم گویش زیبایی که بسیاری از کلمات آن رو به فراموشی‌اند. میراثی از گذشته که باید به خوبی از آن پاسبانی کنیم. «چَکریه» یعنی چطورید؟ «کیفدو کک بی» یعنی امیدوارم حالتون خوب باشه. حس خوبی ست که در کنار زبان رسمی کشور، گویش تو گویای تعلق به یک آبادی را نشان دهد.مردم این آبادی پیرو مذهب تشیع هستند. در مناسبات مذهبی همانند ماه محرم، ایام فاطمیه، ماه رمضان و نیمه شعبان به انجام مناسک دینی می‌پردازند و همچنین در مناسبات ملی مانند شب یلدا، عید نوروز، سیزده به در و چهارشنبه سوری به خانه یکدیگر رفته و با هم بودن را جشن می‌گیرند.ما غذاهای خوشمزه‌ای هم داریم، مثل دونجیله، پلوجه، و کاچی محلی. باید آنها را بچشید، بخصوص وقتی قابلمه ی غذا روی اجاق گاز مادربزرگ باشد!شغل مردم در گذشته غالباً برای مردان دامداری و کشاورزی، و برای زنان قالی بافی و خانه‌داری بوده است. مردان و پسران از صبح علی الطلوع تا غروب به دنبال کسب روزی در دشت ها و صحراها با درخت ها و گوسفندان آواز خوانده اند. و زنان کانون خانواده را گرم نگاه داشته اند. آیا تا به حال هنگام طلوع خورشید عظمت خورشید را در کردوهای «زمین» یونجه درک کرده اید؟ آیا صدای زنگوله ی گوسفندان را در دشت ها شنیده اید؟ آیا تا به حال با صدای خروس ها بیدار شده اید؟ آیا به دست ها وقتی گاو ها را میدوشند، به چشم های الاغ ها، به بچه بره ها وقتی شیر میخورند، به صدای جغدها وقتی صدایشان در نیمه شب آبادی می پیچد دقت کرده اید؟ این ها همه حس‌ آبادی دارد. ما آبادی را با همه ی سختی هایش زندگی کرده ایم. با گذر زمان، تحصیل زنان و مردان و همچنین توسعه کارخانجات صنعتی پیرامون روستا، به تدریج مشاغل اهالی آبادی متنوع و متنوع‌تر شد، البته روستای ما پزشکان، مهندسان و معلمان حاذقی هم دارد.شاید برایتان سوال باشد آیا روستای ما جاذبه و مکان دیدنی هم دارد؟ بله البته! از آنها می‌توان به دشت‌های کشاورزی اطراف روستا، گله‌های گوسفندان در دشت‌ها، ستاره‌های آسمان، تپه ماسه بادی هیجان انگیز قاشقماقاری، قلعه محمودی، خانه ترویج صنایع دستی، قنات، آسیاب‌های آبی و اقامتگاه‌های بوم گردی اشاره کرد. همچنین این روستا در فاصله کمی نسبت به شهر تاریخی کاشان، نطنز و کوه‌های کرکس، منطقه کویری سیازگه، روستای تاریخی ابیانه و پناهگاه حیات وحش یخاب با گونه‌های متعدد جانوری و گیاهی به ویژه دو گونه خزنده اندمیک و همچنین قلعه بزرگ خشتی کرشاهی قرار دارد. نظرتان چیست از ویژگی‌های زندگی در روستاهای کویری بگویم؟ بگذارید اول قورباغه‌مان را قورت دهیم! تابستان‌های بسیار گرم و خشک، زمستان‌های بسیار سرد، بارندگی کم و باد و طوفان های بسیار.اما این‌ها باعث شده‌اند ما قدر روزهای بارانی را بیشتر بدانیم.شب ها به ضیافت آسمان و ستاره دعوت می‌شویم، ما اهالی روستا بزغاله ها و گوسفندهایمان را به اسم می‌شناسیم، صفا و صمیمیت در ما موج می‌زند، درخت بودن را به درستی درک کرده‌ایم؛ مقاوم، سبز، تنومند. با ریشه‌هایی در خاک. درست مثل طاق.  دنیای چشم‌هامان وسیع است و سفره دلمان باز. ما به آبادی، به آسمان، به خاک، به آب، به باران، به درخت‌ها و گوسفندها عشق می‌ورزیم. آخشیجان، جان ماست. اهل آبادی بودن موهبتی است الهی. اهل آبادی باشید.